کد مطلب:12371 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:262
بررسی جنگ در میدان بدر میان دو گروه نامتعادل و نابرابر
قریش از جهت عدد و سلاح چند برابر از مسلمانان فزونی و برتری داشتند. اما از جهت نیروی معنوی با مسلمانان اصلا برابر نبودند. بدین بیان كه: مشركان با غرور تمام و خودنمایی به مردم وارد جنگ با مسلمانان شدند؛ برای كوشش بیشتر به ظلم و تجاوز به مسلمانان، و برای ایجاد امنیت راه بازرگانیشان به شام، ونیز برای انتقام از مصطفی (ص) وكسانی كه با او مهاجرت كردند، و كسانی كه به او جا و مكان دادند و یاریش نمودند، واز خشم قریش هیچ اندیشه نكردند!
اما مسلمانان برای جهاد در راه دینشان، و تأمین حقشان در زمینه آزادی عقیده، و تندی و خشم نسبت به آزار و شكنجه ای كه بت پرستان قریش بر مسلمانان وارد می ساختند وارد مبارزه و نبرد شدند. هر زمان كه جنگ میان حق و باطل واقع شود، میان فردی كه در راه دینی كه به حقانیت آن ایمان دارد، و دلیرانه به پیشباز مرگ می شتابد با فردی كه تنها به تجاوز و گمراهی فكر می كند فرق بسیار است. واضح است كه بیست تن از این مؤمنان بر صد تن از كافران و صد تن از مؤمنان بر هزار تن غلبه خواهند كرد.
[ صفحه 220]
«اندازه نیروها در جنگ بدر مشخص گردید.»
در جنگ بدر تنها مسأله، زیادی و كمی تعداد سپاه نبود، بلكه مسأله درباره كثرتی بود كه از سلاح ایمان محروم بودند. و در میان آنان هر كس كه به جنگ برمی خاست تنها به این فكر می كرد كه از حیثیت و مقام موروث حمایت كند، و در دشمنی با مسلمانان شكاری سهل و آسان را بدست آورد. اما در میان گروه مؤمن آن هم با تعداد كم ولی پایدار و استوار هر كس كه می جنگید تنها به پیروزی حق و رضای خدا امیدوار بود، و مرگ در راه عقیده اش را كه به آن ایمان داشت حیات و شرف و پیروزی بحساب می آورد. گروه خداپرست در ورود به میدان جنگ هیچ تردیدی نداشت تا بخواهد نیروی خود را با نیروی دشمنش مقایسه كند، و از جنگ به سبب ترس از كثرت لشكریان مسلح و آراسته به عده و ساز و برگشان هراسی به دل راه دهد. بلكه روحیه سپاه مسلمانان چنان است كه با هر نیرو و امكاناتی كه بتوانند جمع و مهیا كنند برای روبرو شدن با دشمن خود بسرعت برمی خیزند و پیش می روند، به جهاد در راه حق شادمانی می كنند و خوش آمد می گویند. و هر فردی از آنان كه با عقیده به اسلام كشته می شود، به هر شكل و در هر جا كه شهید شود ابدا نگرانی و نارضایی ندارد:
و لست ابالی حین اقتل مسلما
علی ای جنب كان فی الله مصرعی
ترجمه: من در آن هنگام كه با عقیده به اسلام در میدان جنگ شهید می شوم برایم اهمیت ندارد كه در راه خدا محل افتادنم بر كدام زمین، و شهادتم بر كدام پهلو از بدنم باشد.
اسیران جنگ بدر در پشت سر گروه پیروزمند به مدینه وارد شدند. مصطفی (ص) با نظری عیمقانه به آنان نگاه كرد. آنگاه دامادش «ابوالعاص بن ربیع» را از آنان جدا ساخت، و بقیه اسیران را میان اصحابش تقسیم نمود.
[ صفحه 221]
اما مسلمانان برای جهاد در راه دینشان، و تأمین حقشان در زمینه آزادی عقیده، و تندی و خشم نسبت به آزار و شكنجه ای كه بت پرستان قریش بر مسلمانان وارد می ساختند وارد مبارزه و نبرد شدند. هر زمان كه جنگ میان حق و باطل واقع شود، میان فردی كه در راه دینی كه به حقانیت آن ایمان دارد، و دلیرانه به پیشباز مرگ می شتابد با فردی كه تنها به تجاوز و گمراهی فكر می كند فرق بسیار است. واضح است كه بیست تن از این مؤمنان بر صد تن از كافران و صد تن از مؤمنان بر هزار تن غلبه خواهند كرد.
[ صفحه 220]
«اندازه نیروها در جنگ بدر مشخص گردید.»
در جنگ بدر تنها مسأله، زیادی و كمی تعداد سپاه نبود، بلكه مسأله درباره كثرتی بود كه از سلاح ایمان محروم بودند. و در میان آنان هر كس كه به جنگ برمی خاست تنها به این فكر می كرد كه از حیثیت و مقام موروث حمایت كند، و در دشمنی با مسلمانان شكاری سهل و آسان را بدست آورد. اما در میان گروه مؤمن آن هم با تعداد كم ولی پایدار و استوار هر كس كه می جنگید تنها به پیروزی حق و رضای خدا امیدوار بود، و مرگ در راه عقیده اش را كه به آن ایمان داشت حیات و شرف و پیروزی بحساب می آورد. گروه خداپرست در ورود به میدان جنگ هیچ تردیدی نداشت تا بخواهد نیروی خود را با نیروی دشمنش مقایسه كند، و از جنگ به سبب ترس از كثرت لشكریان مسلح و آراسته به عده و ساز و برگشان هراسی به دل راه دهد. بلكه روحیه سپاه مسلمانان چنان است كه با هر نیرو و امكاناتی كه بتوانند جمع و مهیا كنند برای روبرو شدن با دشمن خود بسرعت برمی خیزند و پیش می روند، به جهاد در راه حق شادمانی می كنند و خوش آمد می گویند. و هر فردی از آنان كه با عقیده به اسلام كشته می شود، به هر شكل و در هر جا كه شهید شود ابدا نگرانی و نارضایی ندارد:
و لست ابالی حین اقتل مسلما
علی ای جنب كان فی الله مصرعی
ترجمه: من در آن هنگام كه با عقیده به اسلام در میدان جنگ شهید می شوم برایم اهمیت ندارد كه در راه خدا محل افتادنم بر كدام زمین، و شهادتم بر كدام پهلو از بدنم باشد.
اسیران جنگ بدر در پشت سر گروه پیروزمند به مدینه وارد شدند. مصطفی (ص) با نظری عیمقانه به آنان نگاه كرد. آنگاه دامادش «ابوالعاص بن ربیع» را از آنان جدا ساخت، و بقیه اسیران را میان اصحابش تقسیم نمود.
[ صفحه 221]